Ludwig van Beethoven was letterlijk zijn hele leven op weg naar Symfonie nr. 9. Al in de jaren 1790 had hij Ode aan de Vreugde op het oog, misschien wel het bekendste gedicht van Friedrich Schiller, geschreven op de drempel van de Franse Revolutie (1786). In zijn volwassen en vooral latere jaren nam de dove componist met een scherpe ‘horende visie’ steeds meer afstand van conventionele vormen en genres en schreef hij partijen die de mogelijkheden van de instrumenten van zijn tijd te boven gingen. Hij koesterde het idee van een symfonie met koor minstens enkele jaren. De geschiedenis van de interpretaties van de Negende omvat 200 jaar van duizelingwekkende onthullingen en aanhoudende stagnatie. Uitgevoerd door het musicAeterna-orkest, -koor en gastsolisten onder leiding van Teodor Currentzis, krijgt Beethovens opus magnum de oorspronkelijke ontroering en energie van een recente ontdekking.